توضیحات تکمیلی

«حاضرِ غایب»

ده دقیقه‌ای می‌شود که اینجا هستم و حتی یک ماشین هم عبور نکرده است. مرخصی‌ام تمام شده و صبح علی‌الطلوع باید بروم سر کار. با این وضع، بعید می‌دانم وقتی برای استراحت باقی بماند.

– دربست. دربست. دو تا چهارراه بعد پیاده می‌شم.

– بیا بالا.

– دمت گرم داداش. صندوق رو می‌زنی که چمدونم رو بذارم؟

چمدانم را در صندوق‌عقب ماشین گذاشتم و سوار شدم.

– مسافری؟

– اهل همین‌جام. رفته بودم قم به مادربزرگم سر بزنم.

– جمکران هم رفتی؟

– بله.

– من تا حالا جمکران نرفتم؛ یعنی چند بار می‌خواستم برم، ولی هر بار جور نمی‌شد. یه‌بار پولی که کنار گذاشته بودم، خرج تصادف ماشین شد. یه‌بارم حال مادرم خوب نبود؛ ترسیدم تو راه اذیت بشه. قبلاً خیلی غصه می‌خوردم؛ فکر می‌کردم لابد آقا دوستم نداره که اجازه نمی‌ده برم. بعد دیدم هربار که بهش متوسل شدم، دست‌خالی برنگشتم. یکی‌ش همون دفعه که با اون موتورسوار تصادف کردم. دکتر گفت بعیده زنده بمونه. گفتم: آقاجون، شما واسطه شو و از خدا بخواه روی ما رو زمین نندازه. لطفشون بود که زنده موند و روپا شد. بعد دیدم اینا اگه دوست‌داشتن نیست، پس چیه؟ من چی می‌خوام بیشتر از این؟

همچنان مشغول صحبت بود. انگار که داشت با خودش حرف می‌زد. نگاهی به جیب کیفم انداختم. جای این آویز یا اباصالح المهدی که برای ماشین بابا خریدم، همین‌جاست. این پسر وجودِ حاضرِ غایبه. خودش اینجاست و دلش همون‌جاییه که باید باشد. همون‌طور که من بودم؛ خودم تو جمکران و دلم هر جایی غیر از اون.