بیرق توسل حسن بن علی المجتبی
بیرقهای توسل را آقای سیداحمد باقریان طراحی کرده است. در میان این بیرق نام متبرک «حسنبنعلی المجتبی» و در بالای بیرق، گزیدهای از دعای توسل نوشته شده است: «يَا أَبَا مُحَمَّدٍ يَا حَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ أَيُّهَا الْمُجْتَبَى يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ يَا حُجَّةَ اللَّهِ عَلَى خَلْقِه». در پایین بیرق نیز ادامۀ این قسمت از دعای توسل نوشته شده است: «يَا سَيِّدَنَا وَ مَوْلَانَا إِنَّا تَوَجَّهْنَا وَ اسْتَشْفَعْنَا وَ تَوَسَّلْنَا بِكَ إِلَى اللَّهِ وَ قَدَّمْنَاكَ بَيْنَ يَدَيْ حَاجَاتِنَا يَا وَجِيهاً عِنْدَ اللَّهِ اشْفَعْ لَنَا عِنْدَ اللَّه». این بیرق با چاپ سابلیمیشن روی پارچۀ مخمل نقش بسته است.
توضیحات تکمیلی
«بذر امید»
نخستین احساستان بعد از شنیدن نام «بقیع» چیست؟ نخستین کلمهای که به ذهنتان خطور میکند، کدام است؟
من احساس «غربت» میکنم و نخستین کلمه هم برایم «مظلومیت» است. ما بقیع را نه با حرم اولیای خدا، بلکه با شمایل نردههای آهنیاش میشناسیم و این یعنی «غربت». ما حسرتِ زدودن غبار از مزار پیشوایانمان را در دل داریم و این چیزی فراتر از «مظلومیت» است. ولی با تمام اینها، ما در سینههای سوختهمان بذرِ امید کاشتهایم.
دل خوش کردهایم به روزی که آقایمان، حجت خدا، بیایند و در زیر سایۀ حکومتشان این انتظار پایان یابد.
به روزی که در جوار آستان سرورانمان باشیم؛ هوای حرم امنشان را به عمق جانمان بکشیم؛ غبار را از مزار پاکشان بگیریم و سرمۀ چشم کنیم.
به روزی که مشتهایمان را از دانه پُر کنیم و بر زمین بپاشیم. سپس گوشهای بایستیم و کبوترهایی را تماشا کنیم که دستهجمعی بر سر سفرۀ مینشینند.
ما تا آن روز صبر میکنیم و به بیرقشان چشم میدوزیم که نشانی از حریم محترمشان است. ما تا آن روز کبوترهای بقیع را بر دیوار خانههایمان مینشانیم. بذر امیدمان را با اشکِ دیده سیراب میکنیم و با انوار اولیای خدا، با نوری همچون حسنبنعلی زنده نگه میداریم.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.