توضیحات تکمیلی

«بذر امید»
نخستین احساستان بعد از شنیدن نام «بقیع» چیست؟ نخستین کلمه‌ای که به ذهنتان خطور می‌کند، کدام است؟
من احساس «غربت» می‌کنم و نخستین کلمه هم برایم «مظلومیت» است. ما بقیع را نه با حرم اولیای خدا، بلکه با شمایل نرده‌های آهنی‌اش می‌شناسیم و این یعنی «غربت». ما حسرتِ زدودن غبار از مزار پیشوایانمان را در دل داریم و این چیزی فراتر از «مظلومیت» است. ولی با تمام این‌ها، ما در سینه‌های سوخته‌مان بذرِ امید کاشته‌ایم.

دل خوش کرده‌ایم به روزی که آقایمان، حجت خدا، بیایند و در زیر سایۀ حکومتشان این انتظار پایان یابد.
به روزی که در جوار آستان سرورانمان باشیم؛ هوای حرم امنشان را به عمق جانمان بکشیم؛ غبار را از مزار پاکشان بگیریم و سرمۀ چشم کنیم.
به روزی که مشت‌های‌مان را از دانه پُر کنیم و بر زمین بپاشیم. سپس گوشه‌ای بایستیم و کبوترهایی را تماشا کنیم که دسته‌جمعی بر سر سفرۀ می‌نشینند.

ما تا آن روز صبر می‌کنیم و به بیرقشان چشم می‌دوزیم که نشانی از حریم محترمشان است. ما تا آن روز کبوترهای بقیع را بر دیوار خانه‌های‌مان می‌نشانیم. بذر امیدمان را با اشکِ دیده سیراب می‌کنیم و با انوار اولیای خدا، با نوری همچون حسن‌بن‌علی زنده نگه می‌داریم.