برای من که هیچ روزی رو بدون سلام به شما شروع نکردم سخته اگه حتی یه روزم نتونم از خونه بیام بیرون که شمارو ببینم. من که تمام زندگیمو مدیون دستای مهربون شما هستم، غیرممکنه یه روزم بدون شما شب بشه.
حالا که راهم از شما دور شده و این فاصله طولانی بینمون افتاده، به یه سلام هرروز صبح که از راه دور بهتون می‌رسونم اکتفا می‌کنم و تمام بغض و حسرتم باقی می‌مونه توی گلوم. هرچند “بعد منزل نبود در سفر روحانی” اما من قدم زدن توی صحن اتابکی رو با هیچ چیز عوض نمی‌کنم.
عجالتا، مادام که من دورم از شما فقط با یسری عکس یادگاری از حرم و تبرکاتی که با خودم از قم آوردم سرگرم می‌شم. گاهی وقتا هم میرم ساعت ها روبروی اون مرغی که نشسته رو شاخ و برگ کرامتتون و داره به اسم قشنگتون نگاه می‌کنه می ایستم و خیره میشم به بیرقی که روز شهادتتون هدیه گرفتم؛ فکر می‌کنم به اسمی که برای بیرق انتخاب شده، «مستوره» چه اسم پرمعنایی