نقد و بررسی تخصصی

«سایه‌تان مستدام»

زیر سایۀ کسی یا چیزی بودن، همیشه بد نیست. بد نیست که بدانی گوشه‌ای از دنیا را با وجود یک نفر یا حتی یادگاری‌هایش می‌شود تبدیل به بهشت کرد. اینکه حضور کسی را حس کنی که بودنش موجب قوت قلب است یا حداقل ردی از چیزی را ببینی که یادآور آرامش است، مصداق خود نعمت است. اگر شک دارید، همین حالا نبودن سایۀ امن زندگی‌تان را تصور کنید.

دنیا بدون حس امنیت زیر سایۀ بعضی‌ها، تاریک و سرد است؛ آن‌هایی که جنس بودنشان با بقیه فرق دارد. شاید اصلاً ندیده باشیدشان، شاید فرصت ملاقات محدود باشد، شاید فقط نام و آوازه‌ای از آن‌ها را شنیده باشید؛ اما حس لطیف نگاهشان را روی زندگی حس کرده‌اید.

گاهی همین سایۀ امن، دست‌آویز شب‌ها و روزهای تنهایی و دل‌تنگی است. گاهی فقط دیدن کسی که لبخندش آرام‌بخش است یا کسی که نگاه نافذی دارد، می‌تواند نجات‌‌دهنده باشد. گاهی فقط دیدن نام کسی که معروف است به خوبی و بزرگی، تسکین‌دهنده‌ است. گاهی خیره‌شدن به تاروپود بیرقی که نام «حسن‌بن‌علی المجتبی» روی آن حک شده، یادآور حس آرامش است. گاهی بودن زیر سایۀ نامِ کسی که معروف است به کریم اهل‌بیت، نعمت است!