کاور دستمال کاغذی نقش اشک

توضیحات تکمیلی

«لباسِ دستمال‌کاغذی‌ها» پنج سال بیشتر نداشت، اما عاشق این بود که ماه محرم برسد و با قبولِ مسئولیت‌های کوچک، به دیگران نشان بدهد بزرگ شده است. چادری را که مادرش برایش دوخته بود، هرشب سر می‌کرد و راهی هیئت کوچک محله‌شان می‌شد.هنوز مزۀ آن شبی که سید خانم قندانِ قند را به او داد و خواست در پخش‌کردن چای کمکش کند، زیر زبانش بود. برای همین از همان دم که می‌رسید، دست مادرش را رها می‌کرد و می‌رفت سراغ قندان‌ها. با گرفتن قندانِ قند می‌آمد میان جمعیت و موقرانه و کودکانه دنبال سینی چای راه می‌افتاد. رو به خانم‌ها می‌گفت: بفرمایید. مادرش نگاهش می‌کرد و انگار قند در دلش آب کرده باشند، خدا را شکر می‌کرد برای داشتن این خادم کوچک. اما یک‌شب که کمی دیرتر از هروقت دیگری به هیئت رفتند، انگار که عروسکش را از او گرفته باشند، با دیدن قندان جدید میان دست ریحانۀ هشت‌ساله، گریه سر داد و فهمید مسئولیتش از دست رفته است. سید خانم که دردش را می‌دانست و حواسش به خادم کوچکش بود، جعبۀ دستمال‌کاغذیِ پیچیده در کاوری سبز را آورد و میان دستش گذاشت و گفت: گریه نکن دخترم. به‌جای قند، از امشب اینارو پخش کن. دخترک که نمی‌دانست چه‌چیزی در دستش قرار گرفته، پرسید: این چیه؟ سید خانم در‌حالی‌که دستمالی از جعبه درمی‌آورد گفت: دستمال‌کاغذی. حالا گریه جایش را به تعجب داده بود، وقتی بلند گفت: مامان؛ مامان نگاه کن. دستمال‌کاغذی‌شون لباس داره.